05.09.2010
Poznali się jeszcze w szkole, właściwie ich miłość była naturalna i oczywista. Mieli wspólne plany, chcieli się pobrać. Pewnego dnia, planując ślub, siedzieli i rozmawiali. Powiedziała, że bardzo go kocha, ale jest w niej jeszcze silniejsze pragnienie, jeszcze większa miłość - chciałaby poświęcić swoje życie Bogu. On wyznał, że też się nad tym zastanawiał. On został księdzem, ona zakonnicą. Oboje spełniają się wspaniale w swoim powołaniu, on jest szanowanym i lubianym proboszczem, ona wyjechała na misje. Widują się raz na kilka lat, piszą do siebie kilka razy do roku. Ich miłość pozostała na płaszczyźnie czysto duchowej. Historia wzruszająca, niczym rodem z życiorysów świętych - Franciszka i Klary, Teresy z Ávila i Jana od Krzyża... Doskonale pasująca do mozaiki ludzkich historii, tworzących magię Camino. Jak kolejny element układanki.
Historia prawdziwa.
Zatopiona w rozmowie z polskim księdzem, idę szybkim tempem i prędko docieramy do wioski. Tam orientuję się, że reszta została daleko w tyle i wyrywam się na wolność, idę dalej - z tęsknoty za moją samotną wędrówką. Znów czuję się swobodnie i szczęśliwie. W drodze przez las spotykam sympatycznego, hiszpańskiego staruszka z pobliskiej wioski, który prosi mnie, żebym zrobiła mu zdjęcie, a potem chce je zobaczyć i zaprasza mnie na ławkę koło siebie, bym odpoczęła i porozmawiała. Do Santibañez de Valdeiglesias dotarłam na dwie godziny przed otwarciem albergue. Wypiłam w barze café con leche i weszłam do kościoła. Msza już się skończyła, podeszłam po pieczątkę do dwóch starszych pań. Były niesamowicie życzliwe i stwierdziły, że idąc do Santiago, pójdę prosto do nieba :-)
Rozłożyłam się w cieniu domu na karimacie i czekałam na resztę. Po otwarciu albergue zarejestrowałam się wraz z Miyae i Martą, a potem... zaczęły się problemy. Jeden z dwóch hospitaleros, żywiołowy Włoch, kategorycznie nie zgadzał się na przyjęcie do schroniska innych Polaków, krzycząc, że nie wpuszcza zorganizowanych grup i muszą szukać innego noclegu. Próbowałam pomóc i perswadować i w końcu udało się wraz z pomocą drugiego z gospodarzy, młodego Czecha Lukasa. Atmosfera jednak pozostała napięta i utwierdziłam się w przekonaniu, że muszę odłączyć się od dużej grupy i ponownie zacząć pielgrzymować samotnie, kontynuując moje własne Camino. Nie była to łatwa decyzja, ale samodzielna i przemyślana - jedna z wielu, które musiałam już podjąć od początku tej wyprawy, decydując się na nią w ogóle. Tylko kolejna decyzja więcej.
Albergue nie jest ciekawe, ale ma przyjemny zielony ogród. W jego zaciszu jemy, a potem prowadzimy długie rozmowy o Bogu. Wieczorem siadam jeszcze wraz z Miyae, Martą i Czechem Lukasem przy stoliku i podejmujemy - ja i Czech - dyskusję. Lukas jest bardzo intrygujący, ale i nieco dziwny. Z domu wyruszył rok temu na swoje drugie już Camino. Po drodze zostaje gdzieś jako hospitalero na parę miesięcy. Wcześniej był gdzie indziej, teraz jest tu. Kiedy ruszy dalej? Gdy chce zdecydować, po prostu rzuca monetą 5-centową, na której widnieje wizerunek katedry w Santiago. Jeśli wypadnie reszka - odpowiedź brzmi "nie", jeśli katedra - "tak". "Św. Jakub zdecyduje". Pokazuje nam też grę zwaną juego de la oca, bardzo popularną na Camino, podobno poszczególnym polom odpowiadają jakieś miejsca ze szlaku... Lukas dużo mówi o mistycyzmie, o spirytualności Drogi, o jej magii. Mówi, że Camino to inny świat, równoległy do rzeczywistości, oderwany od niej. Z normalnym światem mamy styczność tylko wtedy, kiedy korzystamy z wygód i usług - bierzemy autobus, przewozimy bagaż. Lukas, gdy nie miał pieniędzy na dalszą podróż, sprzedawał własnoręcznie robione naszyjniki z kamyków. Camino to jego sposób na życie. Nie podoba mi się tylko momentami jego sposób myślenia, New Age'owska filozofia, niczym z ksiązki Paula Coelho, którą próbuje przemycić. Sprzeciwiam się temu i podejmujemy dyskusję. Było to dla mnie bardzo interesujące i ciekawe zakończenie dnia.
Dodatek praktyczny: W regulaminie w credencialu faktycznie napisane jest, że zorganizowane grupy nie mogą spać w schroniskach dla pielgrzymów i powinny organizować sobie własne noclegi. Uznaje się za nieuczciwe przyjmowanie grupy, której na przykład towarzyszy autobus przewożący zbędny bagaż i "rannych", bo inni pielgrzymi zdani są sami na siebie i nie mają takich udogodnień. Oczywiście dotyczy to tylko schronisk parafialnych i gminnych, tak jak fakt, że nie można spędzać dwóch nocy w tym samym schronisku, chyba że jest się chorym lub kontuzjowanym i nie może się dalej iść. W prywatnych schroniskach, które są przecież nastawione na zysk, nikt się tym nie przejmuje. Sytuację taką jak w tym przypadku, że hospitalero kategorycznie i wściekle odmawiał przyjęcia grupy, widziałam co prawda pierwszy i ostatni raz, ale jednak trzeba mieć na uwadze, że wyruszając w grupie zorganizowanej nie zawsze znajdzie się nocleg w albergue - co w wielu przypadkach jest właściwie słusznym podejściem.
 |
| codzienny poranny rytuał |
 |
| Hospital de Órbigo - miasteczko rodem ze średniowiecza |
 |
| sympatyczny staruszek, który bardzo chciał zobaczyć się na zdjęciu:) |
 |
| dzisiejszy finał |
 |
| wśród zieleni ogrodu widać kościół... |
 |
| ... i pranie ;) |
 | |
| wraz z Miyae raczymy się lampką wina - darem czeskiego hospitalero i... dzielimy butami;) |
